Kursy walut nie stanowią oferty w rozumieniu prawa i mogą być interpretowane wyłącznie jako informacja.

Kod ISO 4217: EUR - waluta wprowadzona w 12 krajach należących do Unii Europejskiej w miejsce walut narodowych.

Utworzenie waluty euro

Decyzja o utworzeniu wspólnej waluty Unii Europejskiej zapadła w ramach traktatu z Maastricht. Jednak na skutek porażki Unii Monetarnej, zwanej popularnie "wężem walutowym", wprowadzenie wspólnej waluty zostało znacznie opóźnione. Dopiero utworzenie Europejskiego Banku Centralnego i systemu Eurosystem, będącego skutkiem traktatu z Amsterdamu, doprowadziło do faktycznego wdrożenia tej waluty.

Znak graficzny euro

Znakiem graficznym euro jest grecka litera epsilon przecięta dwiema równoległymi liniami. Symbolizuje ona korzenie cywilizacji europejskiej, próby zintegrowania naszego kontynentu i zapewnienia stabilizacji wewnętrznej. Niektórzy dopatrują się również w symbolu euro wyzwania dla dolara amerykańskiego, dla którego charakterystyczną cechą są dwie pionowe linie.

Kryteria konwergencji

Aby wejść do "strefy euro", należy spełnić wcześniej ścisłe kryteria konwergencji takie jak :

• inflacja nie wyższa niż o 1,5% od średniej stopy inflacji w trzech krajach UE, gdzie inflacja jest najniższa
• dług publiczny nieprzekraczający 60% PKB
• deficyt budżetowy nie wyższy niż 3% PKB
• długoterminowe stopy procentowe nie przekraczające o więcej niż o 2 % średniej stóp procentowych w 3 krajach UE o najniższej inflacji
• stabilny kurs wymiany waluty w ciągu ostatnich 2 lat

Strefa euro

Waluta ta została 1 stycznia 2002 wprowadzona w następujących krajach :
Austria, Belgia, Finlandia, Francja, Grecja, Hiszpania, Holandia, Irlandia, Luksemburg, Niemcy, Portugalia, Włochy
Za to, na mocy podpisanych umów, należy do niej 5 krajów oraz 1 region autonomiczny, które nie są członkami UE: Andora, Czarnogóra, Monako, San Marino, Watykan, Kosowo. 1 stycznia 2007 r. do strefy EURO przystąpi Słowenia.
Do strefy euro nie przystąpiły 3 kraje z 15 będących wówczas członkami Unii Europejskiej:

Wielka Brytania - na skutek decyzji swojego parlamentu,
Szwecja - na skutek niespełnienia wymogów w kwestii maksymalnego deficytu budżetowego oraz negatywnego wyniku referendum w tej sprawie,
Dania - na skutek negatywnego wyniku referendum w tej sprawie.

Wymiana walut narodowych na euro

Początkowo waluta ta była tylko międzybankową walutą rozliczeniową i nie znajdowała się w normalnym obiegu. 1 stycznia 2002 nastąpiło zastąpienie walut państw członkowskich strefy euro monetami i banknotami euro, co było największą przeprowadzoną dotąd na świecie jednorazową operacją walutową. Cała akcja wymiany walut zakończyła się 1 lipca 2002, kiedy to waluty narodowe państw strefy euro zostały całkowicie wycofane. Kursy między walutami narodowymi, które miało zastąpić euro zostały zamrożone 1 stycznia 1999.

Przeliczniki wg których 1 stycznia 2002 wymieniono na euro waluty narodowe: (1 euro to):

13,7603 szylingów austriackich (ATS)
40,3399 franków belgijskich (BEF)
1,95583 marek niemieckich (DEM)
166,386 peset hiszpańskich (ESP)
5,94573 marek fińskich (FIM)
6,55957 franków francuskich (FRF)
340,750 drachm greckich (GRD)
0,787564 funtów irlandzkich (IEP)
1936,27 lirów włoskich (ITL)
40,3399 franków luksemburskich (LUF)
2,20371 guldenów holenderskich (NLG)
200,482 escudos portugalskich (PTE)

Od 2007 r. euro ma być walutą Słowenii; przelicznik: 1 EUR = 239,640 SIT (tolarów słoweńskich). Wymianie uległo 4,5 biliona euro w gotówce, oraz przeliczono waluty narodowe na ponad 10 bilionów euro na kontach bankowych na całym świecie.

Emisja euro
Banknoty euro są drukowane pod bezpośrednią kontrolą Europejskiego Banku Centralnego (w 12 różnych drukarniach) i mają jednolity wygląd we wszystkich krajach. Natomiast monety są produkowane przez mennice poszczególnych krajów i mają jednakowy kształt, materiał i awers, natomiast rewersy są inne w każdym z krajów. Na awersach od 1 do 5 eurocentów przedstawiono Europę na mapie świata. Zaznaczono wszystkie kraje, również te, które nie należą do Unii. Monety od 10 do 50 eurocentów przedstawiają poszczególne kraje członkowskie w pewnej odległości od siebie. Natomiast 1 i 2 euro, kraje złączone w jedną całość. Ozwierciedla to dewizę Jedność w różnorodność. Dystrybucją banknotów i monet zajmują się poszczególne banki centralne krajów strefy euro pod ścisłą kontrolą Europejskiego Banku Centralnego.

Euro w innych krajach

Pojawiające się natomiast na rynku numizmatycznym tzw. "próbne monety euro" z Danii, Szwecji, Wielkiej Brytanii, Polski (istnieją nawet dwa warianty - bite na Słowacji na zlecenie polskich kupców numizmatycznych oraz w Wielkiej Brytanii na zlecenie firmy zagranicznej) i innych krajów wstępujących do Unii Europejskiej są produktem prywatnym, od których banki emisyjne (w tym Narodowy Bank Polski) zdecydowanie się odcinają; nie przeszkadza to jednak w handlu tymi monetami po dosyć wygórowanych cenach. Istnieją nawet "próbne monety euro" ze Szwajcarii, która do Unii nie należy, a nawet Szkocji i Padanii. Euro jest też oficjalną walutą w Czarnogórze i Kosowie. Zależny od euro jest także kurs marki transferowej, oficjalnej waluty Bośni i Hercegowiny (stały przelicznik 1 EUR = 1,95583 MK).

Euro w Polsce
Jak wynika z informacji podanych przez ministerstwo finansów (8 lutego 2006) Polska będzie gotowa aby wejść do strefy euro w 2009 r. Przyjmując za obowiązujący zaktualizowany program konwergencji Polska nie spełni do 2008 roku wyznaczonych kryteriów. Zgodnie z decyzją Eurostatu o klasyfikowaniu środków przekazywanych do OFE poza sektorem instytucji rządowych i samorządowych deficyt w 2008 roku przekroczy 3 proc. i wyniesie 3,7 proc. PKB. Na mocy rozporządzenia ministra finansów z 15 kwietnia 2004 roku (Dz. U. nr 73 poz. 658) również w Polsce można używać euro do rozliczeń, w których jedną stroną jest konsument, czy odbiorca usług (tzn. np. w sklepie, czy u fryzjera).